WONEN IN ITALIË – Geen stroom
Een herfstige avond. Ik had de kaarsen aangestoken en me op de bank geïnstalleerd om mijn boek uit te lezen. Het had even heftig geonweerd maar na drie flinke donderslagen was het ergste voorbij.
En toen viel opeens het licht uit. Dat gebeurt hier vaker met onweer en meestal duurt het maar een paar minuten. Ik wachtte in de veronderstelling dat alles zo weer zou aanfloepen, maar er gebeurde niks..
Ik liep naar buiten. Daar stond de auto van Grazia en Giuglio op straat dwars voor hun elektronische hek. Door de stroomstoring ging het niet meer open en hadden ze de auto maar laten staan.
Manuela verscheen via een achterdeur die nog wel open ging. "Als je geen stroom hebt, kun je ook werkelijk niets" mopperde ze. "Niet koken, geen tv....."
De kinderen kwamen uitgelaten naar buiten. Na hun eerste schooldag hadden ze al flink wat huiswerk meegekregen. De stroomstoring was natuurlijk een geweldig excuus om er niks aan te hoeven doen!
Daar kwam buurman Edoardo teruglopen van de hoogspanningsmast die de oorzaak van het ongemak was. De bliksem was in de mast geslagen en had daar twee vitale onderdelen verbrand, wist hij te melden.
De ENEL (elektriciteitsmaatschappij) was onderweg vanuit Mondovi en zou er binnen een uur zijn, deed Edoardo verder verslag. Het was een uur of zeven. Om acht uur zou het donker zijn.
Ik ging buiten zitten op mijn terras. Langzaam begon het te schemeren. Ik at een boterham met worst, dan kon die alvast niet meer bederven want de ijskast was natuurlijk ook uitgevallen.
Rond achten ging ik weer even op straat kijken. Guglio zat in zijn auto, hij ging hem maar ergens parkeren, zei hij schouders ophalend. Ik wandelde naar het einde van de straat naar de hoogspanningsmast. Er stond inmiddels een busje van de ENEL en twee mannen zaten hoog in de mast, hopelijk iets nuttigs te doen.
Toen ik terugwandelde, zag ik overal in de huizen kaarsen branden. Inmiddels was het donker, buiten, maar ook in mijn huis met zijn kleine ramen. Ik besloot maar naar bed te gaan, samen met mijn telefoontje dat gelukkig helemaal was opgeladen.
Ik had net een leuk interview gevonden op 'You Tube', weliswaar drie jaar oud, maar wat arts Pim van Lommel te vertellen had, vind ik ook nu nog interessant.
Ik schuifelde door m'n huis. Nam m'n handtas mee naar boven, want ook het alarm kon niet aan. Prentte in m'n geheugen waar ik m'n bril en telefoontje neerlegde en liep op de tast naar de badkamer.
Na het wassen en tanden poetsen, wilde ik nog een keer naar beneden lopen om de voordeur op slot te doen. Ik pakte voorzichtig de trapleuning vast en voelde met m'n voet waar de eerste trede begon...
En toen......was er licht! Door het licht schitterde de trap van wit marmer me opeens tegemoet. Wat een opluchting! Ik sprong nu met twee treden tegelijk naar beneden. Alles deed het weer. Wat heerlijk!
Alles bij elkaar had de stroomstoring nog geen drie uur geduurd maar wat had ik me onthand gevoeld. Elektriciteit, wat een fantastische uitvinding!
- De beslissing
Jarenlang was het een droom. Een huis in Italië. Op vakantie stond ik steevast lang voor de etalage van de makelaar ter plaatse. Maar het moment was (nog) niet geschikt. Ik werkte nog, mijn geliefde was ziek, m’n ouders hadden steeds meer zorg nodig. Ik bleef dromen en fantaseren, allemaal heel veilig. Jaar na jaar ging voorbij. Er gebeurde veel. Cor ging dood, ik maakte een voettocht naar Rome, werd ontslagen en toen was daar opeens het moment van: nu of nooit.
